DEV F1 - SVF F1 3-10

F1 krijgt voetballes in oefenpot tegen SVF

Tsja dat was even wennen... 
Na de enerverende pot voetbal van afgelopen donderdagavond in eigen huis
met 3-10 een pak op je broek krijgen is niet leuk. Onze grootste nederlaag tot
nu toe.

En dan kan je zeggen: we waren niet compleet, want zonder
Floris en Mees en met de sterspeler van donderdag - Levi - op doel. Maar dan
toch kunnen we focussen op wat deze wedstrijd ons aan positieve en vooral ook
leerpunten had opgeleverd.

De coaches van de tegenpartij waren in elk geval blij
verrast. Die hadden op basis van vooronderzoek en onze uitslagen een andere
partij verwacht. En zo moet je het ook zien vind ik: over het algemeen zijn we
heel goed bezig. Een keertje verliezen - met dubbele cijfers nog wel - is niet
leuk; wel een leerzame ervaring.

Aan de twee gasten vanuit de F2 - Mees Teijssen en Sjoerd had
het niet gelegen. Met iets meer geluk had geluk had Sjoerd zelfs de score
kunnen openen. Een strakke pass vanaf links van Estelle gleed hij net niet
binnen. Knap genoeg om in zo'n nieuw team toch voor je kans te gaan.

Mees T. voelde zich uiteindelijk best thuis op het
middenveld, waar hij af en toe goed voor zijn man kroop.

De tegenstander kwam vrij gemakkelijk op 0-3. Toch had ik er
toen nog wel fiducie in. Helemaal toen Jip na een wervelende solo vanaf eigen helft
binnen schoot voor de 1-3. Toch scoorde de tegenstander kort daarop ook weer
door één van die dingen die veel fout ging: de tegenspeler werd aan de
verkeerde kant gedekt. Wij nog roepen: "Je moet zijn rugnummer kunnen zien!".
Misschien ging het wel mis doordat deze spelers helemaal geen rugnummer hadden.

Maar er ging nog wel meer mis: de uittrappen van de keeper
van SVF stuitten telkens over onze verdedigers heen, waardoor de aanvallertjes
een vrije doortocht kregen naar ons doel. Heel moeilijk om dat goed te timen!

Van het compacte spel moesten we het vandaag ook niet
hebben. Het kwam er een beetje op neer dat onze enige hoop gelegen was in
persoonlijke bevliegingen. Estelle ging zo op solo avontuur; drukte goed door
op haar eigen balbezit en schoot via de paal binnen voor de 2-4.

Daarna liet de tegenstander ons zien hoe je effectief een
cornerbal kunt nemen. Strak voor het doel en binnen koppen: 2-5. Overigens had
het eerder in de wedstrijd al een haar gescheeld of Nathan had hetzelfde
gedaan, want koppen kan íe. Alleen ging die van hem net mis.

Goal dus en een uittrap; een ritueel dat zich dus bij elkaar
elf keer herhaalde, inclusief het uitnemen aan het begin. Dat ging steeds verkeerd:
na maximaal twee balcontacten bij de uittrap waren we de bal alweer kwijt. Dat
had echt met felheid te maken. Om één of andere reden was dat er vandaag gewoon
niet. En bij de tegenstander dus wel. Bij de F-jes maakt dat meteen een wereld
van verschil. Trouwens: ik denk dat dat verschil blijft maken  tot en met de grote jongens toe.

Binnen de kortste keren stond het zo al 2-6. Niels liet zich
toen zien als een effectief vleugelspeler en gaf de bal mooi voor aan de
vogelvrije Estelle die voor ons derde- en laatste doelpunt.

Milan - ook niet vies van een solootje hier en daar - kwam
ook nog een paar keer dichtbij, maar miste net het beetje geluk. De 2-7 kwam
tot stand door een vrije trap. Daarna ging het allengs ook mentaal mis. De
laatste drie goals waren te onbenullig om woorden aan te wijten. Het ging
gewoon niet meer. Levi stond beteuterd in zijn doel. Ik vond niet dat het
verlies aan hem te wijten was. Aan niemand trouwens . Het zat er vandaag gewoon
niet in.

Wie ik nog niet genoemd heb: Benjamin. Niet alleen vond ik
Bennie goed spelen. Maar zijn belangrijkste bijdrage kwam na afloop in de
kleedkamer. "Jongens...ik vond het eigenlijk best goed gaan", en haalde er zo
een paar pluspuntjes uit. Mooi als je het chagrijn zo kunt ombuigen naar iets
positiefs.

Gewoon de scherven oprapen en weer opnieuw beginnen. Met dit
team hebben we alles in huis om nog veel van dit seizoen te maken.

Hans Verschraagen