DEV F1 - VVA 71 F1 3-2 door naar de 3e ronde

DEV F1 laat zich zien als onvervalste' cupfighter'

Na wat gepuzzel onderling traden onze mannen en meid aan
voor hun eerste avondwedstrijd. Voor de beker en in de knock-out fase nog wel.
Erop of eronder. En een echte beker wedstrijd was het.

We hadden hier te maken met een sterke tegenstander met een
paar wapens waar onze spelers aanvankelijk wel moeite mee hadden. Ten eerste
een keeper met die met zijn uittrap makkelijk de virtuele middellijn wist te
halen. Op ons mooie hoofdveld stuitte de bal dan hoog op, en meestal over onze
verdedigers heen. Daar stond een watervlug donker spelertje te wachten die
welhaast speculeerde op de buitenkansjes die hem zo geboden werden. Toch was
dat niet hoe de tegentreffer ontstond. De tegenstander - VVA 71 - hield in het
eerste bedrijf behoorlijk wat druk op ons doel. Een van richting veranderd
afstandsschot kon keeper Mees onmogelijk tegenhouden: 0-1. In dit eerste
bedrijf was het nog zoeken. Er ontstond nog niet echt een drive naar voren,
Estelle zocht op de linkerflank wel naar openingen en kwam er ook wel geregeld
langs; net als respectievelijk Benjamin en Milan over rechts. Maar de laatste- beslissende
pass of het doelgerichte schot ontbrak er dan net aan. Nee de eerste helft was
niet onze helft. Niet dat het slecht ging, maar om te zeggen dat de gelijkmaker
in de lucht hing....nee.

Toch stonden onze spelertjes in de rust redelijk nuchter aan
de Muesli reep. En meteen na aanvang van de tweede helft zagen we zowaar wat
druk op het vijandelijke doel ontstaan. Jip en benjamin werkten achterin als
een paard en begonnen met steeds meer dreiging naar voren te spelen. Met name
Jip werd daardoor het slachtoffer van een paar harde tackles. Ook de benen van
de hard werkende Nathan werden niet gespaard. Van mij mocht dat allemaal wel
iets minder en in een opwelling heb ik daar ook iets over geroepen tegen de
scheidsrechter in bewoordingen die achteraf ook niet echt een uiting waren van
een hoge mate van beschaafdheid. Terwijl iedereen me toch kent als een
fijnbesnaard man.  Kan je nagaan wat de
wedstrijd zo langzamerhand met ons als coaches begon te doen...

Want de ballen vielen telkens nèt niet goed. Schoten gingen
nèt naast of waren nèt te slap ingeschoten. We kregen er aan de kant iets
defaitistisch van: zo van: "Dit gaat vandaag niet lukken..." Daar stond Levi op
als een reddende engel. Toen er weer eens een spelertje bruut was neergelegd -
volgens mij precies die keer met die ene opmerking van mij - stapte Levi naar
voren om de vrije trap te nemen. Die schoot hij zo ziedend hard in dat de bal
door de handschoenen van de keeper heen sloeg het net in. 1-1! En dat op een
moment dat de tweede helft al een tijdje op weg was. Je zag hoe het als een
mokerslag bij de tegenstander aankwam. Die hadden de overwinning al
bijgeschreven. En je zag ook hoe de onzen er weer volop in gingen geloven.
Keeper Mees ging steeds betere spelhervattingen afleveren, ongeveer net zo
gevaarlijk als zijn collega aan de andere kant in de eerste helft had gedaan. Dan
zagen we Nathan er weer mee vandoor gaan op links; of Milan op rechts. Dat deed
hij zo balvast en  gevaarlijk dat ik de
stem van onze collega coach hoorde overslaan van ellende zodra hij aan de bal
kwam.

Het spel werd compacter. De spelers gingen hun acties steeds
beter timen. Niels zagen we af en toe precies op tijd instappen om van
balverlies weer balbezit te maken. Benjamin liet zich zien als een
onverslaanbare verdediger - die ook weer de lokroep naar voren begon te horen.
De tweede goal was dan ook wis en waarachtig verdiend en kwam - alweer van de
voet van Levi. Plots leek het geluk ons toe te lachen. "Nog even jongens!". En
ja hoor: weer zo'n magistrale uittrap van de keeper die met een hoge stuit het
donkere spelertje alleen voor Mees zette. 2-2....

En nu... ik wist niet eens hoe ze dat precies doen bij de
F-jes. Verlengen? Penalty's? Dat zag ik niet zo zitten met dat goede keepertje.

De scheids zou toch zo wel gaan affluiten... En weer ging er
een spelertje neer, ongeveer op dezelfde plaats als eerst. Weer meldde Levi
zich bij de bal...

Goal! 3-2. Vlak voor tijd!

Binnen twintig seconde nadat VVA had uitgenomen klonk het
laatste fluitsignaal. Volgens mij ben ik nog schor van de vreugdekreet die ik
toen geslaakt heb.

Wij de vreugde; de tegenstander het chagrijn. Er waren
ouders bij die meenden dat ze gen... waren. Door wie of wat werd mij niet
duidelijk. Want deze overwinning was - zeker op basis van de tweede helft - helemaal
verdiend. Wat een klasse van onze jongens en meisje! Wat een veerkracht! De F1
als eerste klas cupfighter!

En zo bekeren we verder. Je wordt er wel een paar jaar ouder
van zo'n wedstrijd. Je begint te begrijpen waarom Marco van Basten gestopt is
met coachen vanwege de spanning. En toch kijk ik uit naar het vervolg. Met deze
helden kan er nog heel wat gebeuren...

Hans Verschraagen